Dünya Turu Japonya'ya Yolculuk Başlıyor

“Yolculuk” kısa ama uzun zaman süren bir yoldu ve hemen “hemen” başlıyordu. Kapı eşiğine bir adım, gerisi kendiliğinden geliyordu.
Dünyanın göz bebeğinden, bir göz bebeğinin görebileceği en uzak diyarlara olan yolculuğuma başlayalı birkaç saatten biraz fazla olmadı.
Ufkun üstünde, sağıma güneşi alıp, güneşin ülkesine uçarken, yanağımı ısıtan ışığın dimağımda canlandırdığı o tatlı kendinden geçme hali, bir rüyadan bir diğer rüyaya geçiyor gibiyim. Bu esrilik hali ne kadar sürdü bilemiyorum, bir süre sonra kendime gelip uçağın küçük penceresinden dışarı baktığımda karanlık çökmüştü. İşte o an Kahire’nin o soğuk ve gizemli çöl gecesine bütün ihtişamı ile doğmuş olanı gördum.

Dolunay! Dolunay! Dolunay! Bir tesadüf mü yoksa bir işaret mi bilemiyorum, yine de içim kıpır kıpır…
Kahire’den Japonya’ya, bu uzak iki nokta arasında yaptığım yolculuğum aslında alnımın ortasındaki makine şehrinden, gönlümdeki mistik şehre yaptığım sessiz yolculuğumdan ne kadar uzun olabilir ki? Bilemiyorum...

Yolculuk içinde yolculuğun ilk durağı neresi? Son durağı neresi?

Do-lu-nay tek nokta üç hece,
Ley-la! İki hece bir ömür...

2018 : memet tayanç